Misofonie: als je geluiden haat

Toen ik psychologie ging studeren, kwam ik psychische stoornissen tegen waarvan ik echt nog nooit had gehoord, zoals titillomanie (de drang om aan plekjes te krabben of plukken niet kunnen onderdrukken) en een dissociatieve fugue (plotseling gaan zwerven en niet meer weten wie je bent). Marlijn Pruim mailde mij over nog zo’n ‘vreemde’ aandoening: misofonie. Mensen die hieraan lijden, worden letterlijk gek van geluiden als krakende chips, smakken, kuchen of het tikken van een pen.

Totdat ik Marlijns bericht las, had ik ook nog nooit van misofonie gehoord. Dat is ook niet zo gek. Deze aandoening staat namelijk (nog) niet in het Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders 5: hét handboek voor de classificatie van psychische stoornissen. Het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam, dat misofonie sinds een paar jaar behandelt, pleit ervoor om de extreme afkeer van geluid wel officieel te erkennen als psychische stoornis.

Misofonie light

Hoe dan ook: je behoorlijk storen aan geluiden van anderen (zij het niet in extreme mate; zeg maar ‘misofonie light‘), is natuurlijk iets wat voor veel mensen herkenbaar is. Zo sla ik op tilt van basdreunen.

Daarom leek het me handig om Marlijns informatie met jullie te delen. Mocht je (of iemand in je omgeving) er last van hebben, dan weet je dat de ‘kwaal’ een naam heeft, wat de oorzaak kan zijn en hoe je er, hopelijk, vanaf komt.

Dit is de link naar het artikel dat Marlijn me mailde:

Misofonie: is deze psychische aandoening te behandelen?

Van welk geluid gaat jouw bloed koken? Leuk als je het met ons deelt!